Het jaar is 2022. De oorlog had het land al volledig in zijn greep, en hij verbleef bij zijn grootouders in een stad die regelmatig werd getroffen door Russische raketaanvallen. Op een dag viel Rusland Oekraïne opnieuw aan met raketten, en tijdens deze aanval was hij buiten met zijn vader. De raket viel onverwachts en heel dichtbij, waardoor alles razendsnel gebeurde en ze geen tijd hadden om te ontsnappen. De explosie was zo luid dat de jongen onmiddellijk zijn gehoor verloor. In de eerste paar seconden was hij zo geschokt en gestrest dat hij niet begreep wat er gebeurde. Hij kon niets horen, maar dacht dat hij gewoon moest wachten en dat alles vanzelf goed zou komen. De volgende dag keerde hij terug naar zijn geboorteplaats en besloot hij naar de dokter te gaan. Het nieuws was verdrietig: de arts vertelde hem dat hij door de luide explosie volledig zijn gehoor had verloren en dat hij gehoorapparaten moest dragen voor beide oren om ten minste een beetje te kunnen horen. Er was een kleine kans dat zijn gehoor terug zou komen, maar de jongen gaf niet op. Hij accepteerde de situatie en bleef ondanks de uitdagingen gelukkig verder leven. Nu is hij gewend aan deze levensstijl en draagt hij altijd zijn gehoorapparaten om te kunnen horen. Hij zit nu in het laatste jaar van de middelbare school en gaat naar dezelfde school als andere kinderen. Zijn klasgenoten en leraren steunen hem altijd en staan klaar om te helpen wanneer dat nodig is. Wat hem overkwam, is niet alleen een persoonlijk drama, maar ook een krachtige herinnering aan de onzichtbare en blijvende littekens die oorlog achterlaat op onschuldige levens. Zijn ervaring benadrukt de dringende noodzaak van empathie, bewustwording en actie om mensen met gehoorverlies te ondersteunen. We delen zijn verhaal niet alleen om zijn veerkracht te eren, maar ook om een stem te geven aan allen die door geweld niet langer kunnen horen.